Bez cienia wątpliwości można stwierdzić, że bardzo zauważalna w Polsce „moda” na biznesplanowanie, zakładanie oraz prowadzenie przedsiębiorstw ma swoje źródła w rozwoju różnorodnych programów wspierania i motywowania przedsiębiorczości, z których najważniejsze są bezpośrednie dotacje pieniężne dla przedsiębiorstw. Dotacje w Polsce mają dwa źródła: pierwsze wewnętrzne, czyli pochodzące bezpośrednio z budżetu Rzeczypospolitej Polskiej lub jednostek samorządowych (gmin, powiatów, oraz województw) rozdysponowywane przez organy państwowe (lub wymienione jednostki samorządowe) typu: ministerstwa, Powiatowe Urzędy Pracy (tak zwane PUP‑y), Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) czy też Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (w skrócie PFRON), drugie zewnętrzne, których dysponentem są Wspólnoty Europejskie (użycie tego zwrotu zamiast popularnego „Unia Europejska” jest celowe pod względem formalnoprawnym, jako że sama Unia Europejska nie posiada osobowości prawnej i w związku z tym nie może bezpośrednio przydzielać dotacji; oba te zwroty mogą być jednakże używane zamiennie w niniejszym opracowaniu), a ostatecznymi sponsorami państwa członkowskie Wspólnot (czyli de facto również my wszyscy). Niestety, ale listy wszystkich instytucji przydzielających lub potencjalnie mogących przydzielić dotację nie można zamknąć. Jest tak ze względu na mnogość instytucji mających prawo do dotowania przedsiębiorstw, projektów biznesowych czy innych rodzajów aktywności nie traktowanych jako biznes per se (na przykład produkcji rolnej czy twórczości artystycznej). Nieścisłość prawa pogłębia ten chaos. Żeby nie pozostać gołosłownym wystarcza samo przytoczenie artykułu 118. Ustawy o Finansach publicznych (gwoli samego przykładu, nie jest to przepis będący bardzo istotnym w kontekście kompetencji w przydzielaniu dotacji przez instytucje państwowe): […]